Rozwój techniczny hamulców motocyklowych

Stosowane do lat 60. hamulce typu simplex wprawdzie spowalniały, ale nie było mowy o skuteczności. Na szczęście 100-konne silniki były wtedy jeszcze przyszłością.

Hamulce typu duplex z dwoma rozpieraczami były na początku lat 70. standardem w japońskich motocyklach sportowych. Tutaj: Honda CB 450.

Hamulce typu duo-duplex w sportowej Yamasze TZ 250/350 z 1973 roku. Niełatwo było dozować siłę hamowania, a pod wpływem wysokiej temperatury ich skuteczność spadała.

Kolejny etap – połowa lat 70: dwutłoczkowy zacisk Brembo z nitowanymi, dwuczęściowymi, wentylowanymi, wykonanymi z żeliwa tarczami hamulcowymi w Moto Guzzi Le Mans.

Wentylowane tarcze o średnicy 320 mm oraz półpływające tarcze z czterotłoczkowymi zaciskami – Yamaha FZR 1000 wyznaczyła w 1987 roku zupełnie nowy standard.

Radialne zaciski hamulcowe typu monoblock (mocowane promieniowo w stosunku do osi tarczy) zapewniają lepszy rozkład sił w czasie hamowania, co poprawia jego efektywność.

Eric Buell wymyślił, aby tarczę zamocować do obręczy koła i zastosować zacisk ośmiotłoczkowy. Rozkład mas, siła hamowania i dozowanie są OK, ale na zwykłej drodze hamulce są zbyt agresywne.