Fabryka potworów

Monster nigdy nie budził grozy, choć sama nazwa to sugerowała. Kiedy Ducati w 1993 r. pokazało pierwszego Monstera M 900, nikt wtedy nie przypuszczał, że właśnie ten model przez kilka kolejnych lat będzie hitem i zapewni Ducati przetrwanie trudnych czasów. Tym bardziej że M 900 bazował na sprawdzonych podzespołach (patrz ramka na str. 56). Wygląd motocykla to dzieło Miguela Galluzziego. Bazujący na ramie i zawieszeniach sportowego modelu 851 motocykl tak się wtedy spodobał ówczesnemu właścicielowi Cagivy – Castiglioniemu – że od razu zlecił przygotowanie prototypu i parł na rozpoczęcie produkcji. „Oprócz kanapy, zbiornika paliwa, silnika, dwóch kół i kierownicy nie trzeba niczego więcej” – w ten sposób Galluzzi podsumował później pomysł na Monstera. Historia pokazała, że ten motocykl zapoczątkował nowy gatunek – naked bike’i z sex appealem.

Ducati Monster M900 (stary)	Ducati Monster 797 (nowy)
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Stary zbiornik paliwa mieści 18 litrów wachy, nowy 16,5. Jeśli odpowiednio dbasz o lakier, nawet po 25 latach będzie dobrze wyglądał.	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Czarno na białym – zbiornik paliwa jest identyczny we wszystkich wersjach: 797, 821 i 1200.

Przez 25 lat sprzedało się

ponad 320 000 Monsterów różnych wersji i pojemności. Z pierwotnych 76 KM mocy maksymalnej w najnowszym Monsterze 1200 S zrobiło się prawie dwa razy więcej. Jednak wielu tradycjonalistów może poczuć rozczarowanie, bo wraz z postępującą ewolucją zniknęło chłodzenie powietrzem. Pod koniec 2013 r. ostatecznie zwyciężył płaszcz wodny. Ostatecznie? Na szczęście nie, ponieważ w ub.r. pokazano nowy model – 797. W ramę najmniejszego Monstera wsadzono L-twina Scramblera (pierwotnie pracował on w Monsterze 796). Norma Euro 4 ograniczyła jego moc do 73 KM.

Ducati Monster M900 (stary)	Ducati Monster 797 (nowy)
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Konstrukcja systemu dźwigni amortyzatora zaskakuje – z wahaczem łączy go masywny kabłąk.	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Prosto i przejrzyście – amortyzator zamontowano bezpośrednio, tyle tylko, że przeniesiono go na lewą stronę motocykla.

W ciągu 25 lat najmniej zmienił się wygląd Monstera. Okrągłe kształty, łuki i zredukowane elementy nadają styl. Bardziej kanciaste kształty dominują w młodszym z Monsterów, bo taki jest dzisiejszy trend. Tak samo, jak pozbawiony przewodów i kabli czysty wygląd silnika, który we współczesnym Monsterze jest bardziej przyjazną jednostką napędową. Silnik V2 o pojemności 904 cm3, napędzający M 900, poprzednio pracował w ubranym w owiewki Supersporcie 900 i możesz być pewny, że konstruktorzy nie skupiali się ani na jego wyglądzie, ani na ucywilizowaniu charakteru.

Ducati Monster M900 (stary)	Ducati Monster 797 (nowy)
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Okrągły reflektor przez 15 lat zdobił tradycyjną buźkę Monstera. Do dzisiaj jest to element typowy dla nakedów.  / Ducati Monster stary kontra nowy	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Lampa w nowym kształcie wygląda jak milion dolarów, a do tego jest znacznie skuteczniejsza. Po niej najlepiej widać postęp.

Pierwszym, co zauważysz

gdy wsiądziesz na pierwszego Monstera jest niewielka (770 mm), dobra dla początkujących wysokość kanapy. Następnie odnotujesz wąską kierownicę i mocne ugięcie nóg w kolanach. Maszyna sprawia wrażenie bardzo zwartej jak na „900”. Masz wrażenie, jakbyś siedział na półlitrowym bike’u. Zupełnie inaczej jest na 797: tutaj zarówno mniejsi, jak i wyżsi bikerzy siedzą bardziej rozluźnieni, ale też kanapę umieszczono wyżej (805 mm). Szeroką kierownicę chwycisz swobodnie, poczujesz się aktywniej i mocniej pochylony do przodu niż na poprzedniku.

Ducati Monster M900 (stary)	Ducati Monster 797 (nowy)
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Genialne w swej prostocie – klamra mocująca zbiornik paliwa wygląda znakomicie.	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Dobrego składu się nie zmienia – klamra mocująca zbiornik to w Monsterze jazda obowiązkowa.

Smak prawdziwej wolności

A co z jazdą? Wciśnięcie wyblakłego przez lata przycisku rozrusznika powoduje, że brzęczące suche sprzęgło M 900 budzi wspomnienia minionych dni. Zasilana z dwóch gaźników V-dwójka wydaje głośne mechaniczne dźwięki. Towarzyszy temu zapach niespalonej do końca benzyny. M 900 pokazuje Monsterowi 797, jak smakuje wolność i przygoda, ale ta prawdziwa, nie z prospektów reklamowych.

Ducati Monster M900 (stary)	Ducati Monster 797 (nowy)
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Prosto do bólu. Być może trudno w to uwierzyć, ale obrotomierz nie był ćwierć wieku temu standardowym wyposażeniem! / Ducati Monster stary kontra nowy	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Wyświetlacz LCD nowego Monstera podaje znacznie więcej informacji, ale z drugiej strony brakuje mu klimatu, charakteru, stylu...

Po chwili dopada mnie niepewność, czy dzisiejszy Monster – wyposażony we wtrysk paliwa, lekko pracujące mokre sprzęgło i kokpit LCD – ma choć trochę z tego ducha. To archaiczne i autentyczne, przenikające do szpiku kości dudnienie pierwszej wersji robi robotę! Obie maszyny toczą się na 17-calowych kołach z oponami w rozmiarach 120/70 i 180/55, przy czym Monster 797 ma Pirelli Diablo Rosso II, a M 900 Continentale RoadAttack 3.

Zawieszenia zdradzają, że w M 900 nie oszczędzano: widelec upside-down Showa (pochodzi z Supersporta 750) i amortyzator Boge z systemem dźwigni (z charakterystycznym kabłąkiem). Widelec Kayaba w 797 również jest nieregulowany, a bezpośrednio mocowany monoshock Sachsa zamontowano po lewej stronie wahacza. W temacie hamulców między starą a nową wersją panuje równowaga: w obu zastosowano zaciski Brembo, które z przodu wgryzają się w tarcze hamulcowe o średnicy 320 mm. Oba układy hamulcowe nie mają trudnego zadania, bo 797 waży 197 kg, a M 900 199 kg. Skuteczność hamulców trzyma wysoki poziom, a w nowszym modelu możesz liczyć na ABS. Przeszkadzać może tylko dozowalność hebli obu sprzętów – nie jest ona najlepsza.

Historia modelu Monster
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Ducati Monster M900 1993 Przepis na sukces w Ducati: weź sprawdzone elementy, dorzuć stylowe dodatki i poskładaj: rama pochodziła pierwotnie z rodziny superbike’ów 851/888, silnik z supersporta 900 SS, widelec Showa z 750 SS, do tego amortyzator Boge. Dane: dwucylindrowy V 90° o pojemności 904 cm3, moc 76 KM (56 kW) przy 7000 obr/min, maks. moment obrotowy 77 Nm przy 6500 obr/min, rozstaw osi 1430 mm, wyprzedzenie 103 mm, V max 201 km/h, masa 199 kg	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Ducati Monster 600 1994 Co szkodziło popularności M 900? Cena. Dlatego w 1994 roku Włosi pokazali „600”, która była łudząco podobna do większego modelu. Widelec Marzocchi, jedna tarcza hamulcowa z przodu, dynamiczny silnik, dobry pakiet całościowy. Dane: dwucylindrowy V 90° o pojemności 583 cm3, moc 53 KM (39 kW) przy 8250 obr/min, Maks. moment obrotowy 50 Nm przy 6000 obr/min, rozstaw osi 1430 mm, wyprzedzenie 104 mm, V max 170 km/h, masa 187 kg	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Ducati Monster S4 2001 Po raz pierwszy w Monsterze pracuje chłodzony cieczą czterozaworowy silnik. I to jaki! V-dwójkę zapożyczono z legendarnego Dukata 916. Rama pochodzi z turystyczno-sportowego ST4. Od 2004 roku S4 ma jednoramienny wahacz.Dane: dwucylindrowy V 90° o pojemności 916 cm3, moc 101 KM (74 kW) przy 8800 obr/min, maks. moment obrotowy 92 Nm przy 7000 obr/min, rozstaw osi 1440 mm, wyprzedzenie 100 mm, V max 234 km/h, masa 209 kg
Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Ducati Monster 696 2008 Po 15 latach Monster otrzymał nową buźkę. Oprócz tego wysoko poprowadzony wydech oraz poprawioną ergonomię. Podstawowe cechy zostały: bardzo dobra poręczność, stabilne zawieszenia, niewielka wysokość kanapy. Dane: dwucylindrowy V 90° o pojemności 696 cm3, moc 75 KM (55 kW) przy 9000 obr/min, maks. moment obrotowy 67 Nm przy 7750 obr/min, rozstaw osi 1452 mm, wyprzedzenie 96 mm, V max 210 km/h, masa 185 kg	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Ducati Monster 1100 Evo 2011 Skromny wygląd łączy się z postępem technologicznym: sprzęgło z funkcją antyhoppingu, kontrola trakcji, ABS z możliwością odłączenia. Chłodzony powietrzem dwucylindrowiec ma mocnego kopa w środkowym zakresie i chętnie wkręca się na obroty. Dane: dwucylindrowy V 90° o pojemności 1079 cm3, moc 95 KM (70 kW) przy 7500 obr/min, maks. moment obrotowy 105 Nm przy 6000 obr/min, rozstaw osi 1450 mm, wyprzedzenie 94 mm, V max 225 km/h, masa 189 kg	Rossen Gargolov, Fact / Archiwum MPP Ducati Monster 1200 S 2018 1200 S bez najmniejszych wątpliwości ma zestaw genów Monstera. Jego silnik V2 imponuje kulturą pracy, dużą mocą i sporym momentem obrotowym. Najnowszy Monster wraca do korzeni – wyposażono go tylko w to, co niezbędne. Dane: dwucylindrowy V 90° o pojemności 1198 cm3, moc 147 KM (108,0 kW) przy 9250 obr/min, moment obrotowy 124 Nm przy 7750 obr/min, rozstaw osi 1485 mm, wyprzedzenie 87 mm, V max 250 km/h, masa 216 kg

Inaczej sprawy się mają z silnikami: obie V-dwójki z niezłą kulturą pracują na niskich obrotach, z tym że nowocześniejszy silnik ma znacznie spokojniejszy gang, przez cały zakres obrotowy prawie nie wykazuje reakcji na zmianę obciążenia, a także nie katuje wibracjami. W przeciwieństwie do tego, co najprawdopodobniej wielu przypuszcza, L-twin Monstera M 900 nie zachowuje się jak monstrum, lecz oferuje pełny charakteru dolny i mocny środkowy zakres oraz dobre maniery, a to wszystko ozdabia niepowtarzalnym staccato z obu kominów. Dodatkowe 101 cm3 robi różnicę w czasie jazdy – starszy bike między 3000 a 6000 obr/min wyciska o około 20 Nm więcej.

Czyżby 797 nie dawał rady?

Niekoniecznie, ponieważ pod względem neutralności i komfortu jazdy przodek mu nie dorównuje. Przeszkadza głównie widelec M 900, reagujący bardzo źle na nierównościach. Natomiast na krętych, ale równych drogach stwierdzisz znakomitą stabilność i nie gorszą poręczność Monstera 797. Wprawdzie M 900 nie wchodzi w winkle tak precyzyjnie i łatwo jak 797, także skrzynia biegów wkurza brakiem precyzji, ale starszy Monster ma to coś: zachwyca to, jak jeździł wtedy i jak jeździ dzisiaj. Wirusowa choroba o nazwie Monster jest nieuleczalna.