Harley-Davidson XL 1200 L Sportster

Dźwięk z dwóch krótkich wydechów wykastrowała norma Euro 3. Sytuację uratuje banknot wydany na akcesoryjne puszki. Pozycja za sterami średnio mi się spodobała – trochę tu mało miejsca. W przypadku kanapy postawiono na design – wygląda zajefajnie, ale masakrycznie traktuje dolną część pleców. Do tego za wąska i za bardzo wygięta do tyłu jak dla mnie kierownica, co przy moim słusznym wzroście wymusza przyjęcie skulonej pozycji. Pierwsza przejażdżka o mały włos nie zakończyła się spotkaniem z glebą. Jakiś amerykański mózg (chyba zdefektowany) tak umieścił podnóżki, że przy podnoszeniu nogi w czasie ruszania zahaczałem o to cholerstwo! Na szczęście, można się do tego przyzwyczaić.

V-twin łatwo i chętnie wkręca się na obroty i lubi, jak daje mu się w palnik. Wtrysk paliwa okazał się dobrym posunięciem. Spory moment już od niskich obrotów pomaga zostawić za plecami katamaraniarzy, a nawet kolesi na plastikach – chociaż tych tylko na chwilę. Klamka sprzęgła pomoże wyrobić mięśnie lewej dłoni. Pięciobiegowa skrzynia działa jak na Harleya przystało – zapięcie każdego biegu potwierdza głośne „klonk”.

Zabawa rozkręca się na dobre, kiedy droga jest prosta jak strzała, a pod kołami wije się równy asfalt. W takich warunkach zawiasy dają radę. Tylne amorki mają regulację napięcia wstępnego sprężyn. Dość twardo zestrojony widelec pozbawiono jakiejkolwiek regulacji, ale to nie przeszkadza. Przedni dwutłoczkowy zacisk dość skutecznie wgryza się w tarczę o średnicy 292 mm, jednak wymaga sporej siły. Ze względu na rozłożenie mas, warto pomóc mu depnięciem na dźwignię tylnego hebla.

Schody zaczynają się na pierwszym winklu. Zawiechy jeszcze nie wymiękają, Dunlopy też trzymają całkiem nieźle, ale znienacka pojawiają się iskry. W prawych zakrętach trą wydechy, w lewych – boczna stopka. Miałem pełne gacie, kiedy się okazało, że Hadeka nie można już głębiej złożyć. Druga rzecz – Sportster w wersji Low nie lubi nierówności. Co ciekawe, na początku wydaje się, że dwa tylne amorki zestrojono bardzo twardo, ale w czasie jazdy np. po bruku kręgosłup mocno przypomina o sobie, a zawieszki dobijają. Również prześwit (112 mm) sprawia, że wyrwy w jezdni są wrogiem nr 1. Nabiera to strategicznego znaczenia, kiedy na pokład zabierzemy pasażerkę. Ja zrobiłem ten błąd. Miejsce pasa żera jest symboliczne, siodło twarde jak diabli, a na domiar złego amorki mają większą tendencję do dobijania. Ile się nasłuchałem o kanapie w Sportsterze po 50-kilometrowej trasie to moje. Na szczęście jest druga strona medalu – snop iskier z wydechu zawsze robi wrażenie...