Nakedy – Triumph Street Triple vs Triumph Speed Triple

Oba sprzęty mają rzędowe trzycylindrowce, tyle że o innej pojemności. Street Triple odziedziczył wygląd fightera po Speed Triple’u, silnik zaś o pojemności 675 cm3, ramę, koła i zbiornik po supersporcie Daytona. Masa 190 kg to poważny argument przemawiający za Street Triple’em (Speed waży aż o 31 kg więcej).

Street słynie z tego, że jest to poręczny motocykl, który daje mnóstwo przyjemności z jazdy i początkującym, i zaawansowanym bikerom. Pierwsi pochwalą to, że sprzęta łatwo oswoić, drudzy – doskonałą dynamikę i drapieżność na szosie. Bike ma spore możliwości. Jego trzycylindrowy piecyk o mocy 106 KM jest elastyczny, łatwo wchodzi na obroty i ma dobrego kopa. 8,4 sekundy na szóstym biegu z 60 do 140 km/h – zero wstydu nawet wśród big bike’ów.

Street Triple pojawił się w 2007 roku i z miejsca podbił serca wielu europejskich bikerów, tym bardziej że pod koniec2008 roku wszedł bardziej wypasiony Street Triple R. Jest on lakierowany na mat, ma lepsze zawieszenia i heble oraz inną kanapę. Twardszy amortyzator dysponuje większą rezerwą, a podwozie stabilniej zachowuje się w zakrętach. Liczy się to tym bardziej, że wersja R wtargnęła w rewir Speed Triple’a.

Jednak podstawowy Street Triple trochę odstaje – można w nim regulować tylko napięcie wstępne sprężyny amortyzatora. W Speedzie mamy pełną regulację i z przodu, i z tyłu. Na szczęście trafi ono z zestrojeniem. Jest trochę sztywne, ale do łobuzerki w sam raz. Na hamulcach też oszczędzono. Upewnia o tym rzut oka na przednie zaciski (w erce jest lepiej). Na szczęście nie odstają, jeśli chodzi o skuteczność.

W czym Speed Triple jest lepszy? Otóż pod względem momentu obrotowego, przyspieszeń na niskich obrotach oraz prędkości na torze. Moc 135 KM pozwala mu dynamiczniej wychodzić z zakrętów. Jednak Street Triple dużo nie odstaje, a jego osiągi i własności prowadzenia wykraczają poza wymagania klasy. Pod względem poręczności i ergonomii mały łobuz jest lepszy. Duży robi wrażenie sztywniejszego i bardziej stabilnego.

Cóż, brytyjski streetfighterowy klasyk dostał w kość od konkurenta wywodzącego się z tej samej stajni. Czyli lepsze wygrało z dobrym.

Oba sprzęty mają rzędowe trzycylindrowce, tyle że o innej pojemności. Street Triple odziedziczył wygląd fightera po Speed Triple’u, silnik zaś o pojemności 675 cm3, ramę, koła i zbiornik po supersporcie Daytona. Masa 190 kg to poważny argument przemawiający za Street Triple’em (Speed waży aż o 31 kg więcej).

Street słynie z tego, że jest to poręczny motocykl, który daje mnóstwo przyjemności z jazdy i początkującym, i zaawansowanym bikerom. Pierwsi pochwalą to, że sprzęta łatwo oswoić, drudzy – doskonałą dynamikę i drapieżność na szosie. Bike ma spore możliwości. Jego trzycylindrowy piecyk o mocy 106 KM jest elastyczny, łatwo wchodzi na obroty i ma dobrego kopa. 8,4 sekundy na szóstym biegu z 60 do 140 km/h – zero wstydu nawet wśród big bike’ów.

Street Triple pojawił się w 2007 roku i z miejsca podbił serca wielu europejskich bikerów, tym bardziej że pod koniec2008 roku wszedł bardziej wypasiony Street Triple R. Jest on lakierowany na mat, ma lepsze zawieszenia i heble oraz inną kanapę. Twardszy amortyzator dysponuje większą rezerwą, a podwozie stabilniej zachowuje się w zakrętach. Liczy się to tym bardziej, że wersja R wtargnęła w rewir Speed Triple’a.

Jednak podstawowy Street Triple trochę odstaje – można w nim regulować tylko napięcie wstępne sprężyny amortyzatora. W Speedzie mamy pełną regulację i z przodu, i z tyłu. Na szczęście trafi ono z zestrojeniem. Jest trochę sztywne, ale do łobuzerki w sam raz. Na hamulcach też oszczędzono. Upewnia o tym rzut oka na przednie zaciski (w erce jest lepiej). Na szczęście nie odstają, jeśli chodzi o skuteczność.

W czym Speed Triple jest lepszy? Otóż pod względem momentu obrotowego, przyspieszeń na niskich obrotach oraz prędkości na torze. Moc 135 KM pozwala mu dynamiczniej wychodzić z zakrętów. Jednak Street Triple dużo nie odstaje, a jego osiągi i własności prowadzenia wykraczają poza wymagania klasy. Pod względem poręczności i ergonomii mały łobuz jest lepszy. Duży robi wrażenie sztywniejszego i bardziej stabilnego.

Cóż, brytyjski streetfighterowy klasyk dostał w kość od konkurenta wywodzącego się z tej samej stajni. Czyli lepsze wygrało z dobrym.

zobacz galerię